Maart 2008 (geschreven door Conny Busstra)

Ik ben maar 4 dagen weggeweest maar het voelt heel anders, ben zelden zo moe geweest.
De trip begon goed... Moest om 4 uur op om vervolgens naar Venlo te rijden. Toen de trein in en daarna met het vliegtuigje, waarin je heeele dure thee en koffie kon kopen, naar Zagreb.
De reis ging heel snel aangezien we de hele weg hebben zitten kletsen. Wij waren blij verrast met een stralend blauwe lucht en bijbehorend zonnetje. Gewoon een lang weekend vakantie. Niets mis mee wat een goed idee om mijn diensten op't werk te ruilen en met Wilma van Stichting dierenopvang Bosnië mee te gaan...

Jelena haalde ons op en even later worden we begroet door 20 honden. Jullie weten allemaal hoe dat gaat... Ik probeerde ze nog te vertellen: “ik houd helemaal niet van honden!" Ze blaffen heel hard, ze stinken, ze likken je gezicht, ze verharen, ze springen je omver terwijl ze eerst in de poep hebben gestaan, en hier was ook nog een klein opdondertje die in je broek ging hangen en als ze mazzel had zat er een stuk vel van jou bij.

Tot overmaat van ramp zat er een pitbull die alsmaar een stuk hout op mijn tenen gooide en of ik die dan maar zo snel mogelijk weg wilde gooien en dan kwam hij hem weer zo snel mogelijk terug brengen. En dat dan het liefst 100 keer per dag.
Ach nou ja... Ze waren ook best wel lief, allemaal anders en allemaal schattig. Er zaten ook wat leuke katten... Op het aanrecht, in mandjes, in dozen, op het bed, op de bank op de computer, op het brood, een stuk of 16?
Na uitgebreide kennismaking met Agneza, alle hondjes en het ene na het andere schrijnende verhaal is het in no time al weer donker en gaan we nog even de stad in om wat te drinken. Heel gezellig met die 2 meiden op stap, gelukkig hebben we heel wat af gelachen.

Tijd om te gaan slapen, de meiden hadden erg hun best gedaan de boel schoon te maken, zelfs een nieuwe vloer gelegd in de slaapkamer, stonden hun bed aan ons af en we legden ons samen met 8 hondjes en net zoveel katten ten ruste... Dachten we....
Hondjes op en onder de dekens nog een paar katten er bij en tot onze grote vreugde stond er een bak met muizen die overdag heerlijk hadden geslapen en monter aan de slag gingen wat weer tot gevolg had dat een stuk of 5 katten ze probeerden te vangen. En om ook wat bij te dragen aan de gezelligheid ging in een andere hoek van de kamer het konijn achter de cavia aan die luid piepend rondjes rende. De enige dieren die stil waren waren de beestjes die in de kast woonden. Die hielden een winterslaap gelukkig. Aan de hand van de beschrijving zou ik zeggen het zijn kruisingen tussen een fret en een salamander. We besluiten dat we moeten doen wat in onze macht ligt om het leven van de meiden enigszins te verlichten, want die leven hier dagelijks mee. Maar meer als vijf hondjes kunnen we niet meenemen.

Als we enigszins geradbraakt aan de thee zitten, ontbijten doen ze niet aan, besluiten we naar het asiel te gaan en naar het stuk land te gaan kijken wat ze hebben gekocht en waar de meiden een huis gaan bouwen.

Vreselijk, ik had dit nog nooit gezien. 200 honden die elkaar allemaal kunnen zien, gewoon 1 grote chaos! Naar aandacht hunkerende honden en overal troep en poep en dan is deze nog redelijk, wat ik begrijp van de kenners. Als ik met tranen in de ogen er maar weer uitloop ontsnapt er een zwart hondje met witte pootjes die helemaal blij als een dolle de vrijheid tegemoet rent en even zo blij ook weer komt als we hem roepen. Als ik hier weer kom neem ik hem mee beloof ik hem in stilte.

Zou willen dat mensen eens wat beter voor elkaar en de dieren gingen zorgen denk ik somber.
We bekijken het land van de meiden, dat is prachtig. Als alle plannen lukken gaan de meiden en hun dieren er flink op vooruit.
Eigenlijk zouden we nog naar een oudere dame gaan. Zij wordt door Agneza en Jelena 'Crazy Lady' genoemd. Ze heeft 30 honden, maar niet de tijd en het geld om goed voor ze te zorgen. 1 ervan is verlamd van achteren en heeft een rolstoel maar wegens tijdgebrek ligt hij maar te liggen en heeft daardoor een diepe wond. Ik had toegezegd deze hond te gaan verzorgen, ben tenslotte verpleegkundige, maar de Crazy Lady was zwaar beledigd en heeft de eigenaar gebeld. Die heeft snel de hond opgehaald uit angst dat wij slechte mensen waren en hem zouden stelen. Dat machteloze gevoel dat er maar met die beesten gesold kan worden en zogenaamde dierenvrienden denken dat ze goed zijn voor zo’n beest.. WOEDEND word je er van......

Tegen de avond arriveerden Elvira en Hari uit Bosnie. Zoals Wilma al had voorspeld ging Elvira huilen toen ze de door haar geredde pups en hun mama zag. Die waren inmiddels flink gegroeid. Elvira en Hari kwam ons halen om mee te gaan naar Bihac.
We laden in en rijden naar een voor mij nieuw land. Na een hapje eten en na de zoveelste onderhandelingen over geld, (we mogen nooit wat betalen en Wilma vindt dat niks) liggen we total loss en brandschoon tussen spierwitte lakens. Reuze saai zo zonder beesten. Het was niet geheel snurkloos maar daar zal ik verder niet over uitweiden

Heerlijk uitslapen, het zonnetje scheen alweer en we spraken af: vandaag geen zielige beesten.
Elvira en Hari haalden ons op en we gingen naar een terrasje. We praatten wat over de oorlog (de gebouwen zitten vol kogelgaten) en hoe erg en oneerlijk ze het vinden dat ze niet zomaar kunnen reizen. Wederom ben ik blij dat ik Nederlander ben.
We gaan naar hun huis in aanbouw kijken en de hondjes. Ze hebben 2 eigen hondjes (ook al weer te dik) en een pupje die nog weg moet. Het arme beest valt steeds op z’n snufferd, en achter heeft ie o-beentjes waar hij steeds doorheen zakt. Er klopt niet veel van. We drukken haar op het hart deze vooral niet te dik te laten worden. Ze schrikt er van, ze had 't niet gezien.
's Middags hebben we een meeting. Elvira heeft wekelijks meetings met mensen die wat aan het hondenleed willen doen. Er komen wel 15 vooral jonge mensen die al veel honden opvangen die ze overal vinden. Wilma schrikt even als iedereen haar verwachtingsvol aan gaat zitten kijken en geen vragen stellen, maar ze herstelt zich snel en houdt een goed verhaal over de stichting en een vurig verhaal over castreren en steriliseren. De tijd vliegt om. Ze krijgt zeer positieve reacties . Ze nodigt ze uit in Orasje in April en wie weet komt er echt wel wat van de grond. We zullen zien.

Elvira en Hari brengen ons op zondagavond terug naar Kroatië en we gaan daar nog met z'n
zessen eten, heel gezellig. We halen daarna de huurauto op. De arme man moest eens weten dat we er vijf hondjes in gaan vervoeren. 'S avonds weer slapen bij de meiden, dit keer in de kamer met iets minder beesten maar nog steeds indrukwekkend. Dan om vijf uur op.... Wat is dit voor vakantie!!!

We wilden de hondjes net gaan inladen en ja hoor, het hek zat niet goed dicht en er gingen een stuk of tien hondjes in één streep het bos in de vrijheid tegemoet. Ik zal maar niet vertellen wat Wilma riep.... Jelena loopt het bos in en klapt en roept en tien minuten later is het hele spul weer terug. Mooi hé, had ik niet verwacht. We laden de hondjes in en blazen in één stuk terug naar Nederland, helaas werd Wilma ziek maar Jelena reed ook prima en de hondjes deden het perfect.